La anonco pri la suspendo (prokrasto) de la 10-a Pintkunveno de Amerikoj ne ricevis multan atenton en la regiona gazetaro, ne surprizis internaciajn observantojn, kaj ne instigis deklarojn de multaj ministerioj pri eksterlandaj aferoj en la regiono, almenaŭ ne en la unuaj 24 horoj ekde la anonco.
Estis unu malgranda detalo kiel precedenco: la fakto, ke Donald Trump ne konfirmis sian ĉeeston ĝis la 31-a de oktobro. Ĉi tio ne estas la unua fojo, ke li faris tion; en 2018, li havis la distingon esti la unua usona prezidanto, kiu rifuzis partopreni ĉi tiun specon de forumo, kiam ĝi okazis en Peruo. Mike Pence, kiel vicprezidanto, reprezentis la organizantojn de ĉi tiu speco de evento tiutempe.
Konsiderante ĉi tiujn du eventojn, kiuj okazis sep jarojn aparte, tre prepara konkludo aperas: la manhatana komercisto trovas nenion sude de Mar-a-Lago en Florido alloga rilate al eblaj profitoj aŭ gravaj projektoj.
Tuj post la anonco de la dominikanaj organizantoj, la Sekretario-Konsilisto-Arkivisto Marco Rubio, ankaŭ esprimante neniun surprizon, “dankis” prezidanton Abinader, aldonante, ke ili “plene subtenis la decidon prokrasti la pintkunvenon”, kio iom sugestas, kies iniciato ĝi estis. Li poste deklaris, ke ili daŭrigos labori kun la Dominika Respubliko por plani “produktivan” eventon (ĉi tiu ne estos) en 2026. Tiu estonta renkontiĝo temigus pri “fortigo de aliancoj (kiujn?) kaj plibonigo de la sekureco de niaj civitanoj (la usonanoj?).”
Malgraŭ la klopodoj de la Ŝtata Departemento prezenti ĝin kiel decidon “faritan de aliaj”, kiun ili subtenas, ili jam estis refutitaj de prezidanto Abinader mem, kiam li diris, ke “Usono estas la organizantoj de ĉi tiu speco de evento; ni estas simple la gastigantoj.” Alivorte, la decido suspendi/prokrasti la eventon, kiu okazus en la unuaj tagoj de decembro, klare venis de Vaŝingtono; la dominikanoj nur devis anonci ĝin.
Anoncante la prokraston de la 10-a Pintkunveno, la dominika prezidanto deklaris, ke kiam ili aspiris gastigi la eventon en Los-Anĝeleso en 2022, estis neverŝajne, ke ili povus imagi la “profundajn diverĝojn”, kiuj ekestis en la realigo de dialogo en la regiono. Indas rimarki, ke ekzistas speciala kampo nomata antaŭvido, kiu, kiam ĝuste uzata kaj aplikata al internaciaj rilatoj fare de ministerioj pri eksterlandaj aferoj, permesas al ili konstrui scenarojn kun certa grado da efikeco. Sed ĉi tiu aparta scenaro ne estis malfacile antaŭvidebla.
Oni nur bezonas rigardi Usonon mem por kompreni, ke pli kaj pli dividita kaj polarigita lando ne povas oferti unuecon al aliaj. Lando, kiu retiriĝas al siaj limoj por provi reakiri gvidadon en produktiveco kaj novigado per tarifoj kaj pli da tarifoj, ne povas oferti justan komercon aŭ kunlaborajn programojn. Lando, kie la armilkomerco kreskis enorme, neniam strebos al paco. Imperio en klara malkresko ne ampleksas, sed atakas.
Komento de José Ramón Cabañas, fakulo pri internacia politiko
