“Ne eblas esprimi per nombroj, per ciferoj, la emocian damaĝon, angoron, suferon kaj senigon, kiujn la blokado kaŭzas al kubaj familioj. Tio okazis dum pluraj generacioj; pli ol 80% de la kubanoj naskiĝis post la komenco de la blokado,” kondamnis membro de la Kuba Politika Buroo kaj Ministro pri Eksterlandaj Aferoj Bruno Rodríguez Parrilla.
La sekvoj de ĉi tiu politiko estas dramece evidentaj en la malfacilaĵoj, kiujn nia loĝantaro alfrontas, li emfazis prezentante al la nacia kaj internacia gazetaro la rezolucion titolitan “Neceso fini la ekonomian, komercan kaj financan blokadon truditan de Usono kontraŭ Kubo,” kiun la Ĝenerala Asembleo de Unuiĝintaj Nacioj pripensos la 28-an kaj 29-an de oktobro.
Tio signifis, ke la damaĝo en ĉi tiu stadio sumiĝas al pli ol 7,556 miliardoj da dolaroj (MD), kio, kompare kun la raporto por la antaŭa periodo, pliiĝis je 49%, pro la intensigo de mezuroj por subpremi la ekonomion de la lando.
Li ankaŭ emfazis, ke ĉi tion pligravigas la enmigrada politiko efektivigita de la usona registaro, kiu akcentis migradajn fluojn el Kubo. Objektiva takso rezultigis la perdon de kvalifikita personaro kaj la kuba laborantaro, kvantigita je 2,57 miliardoj da dolaroj.
La kuba ministro pri eksterlandaj aferoj raportis, ke la akumulita damaĝo dum pli ol ses jardekoj de la blokado sumiĝas al 170,677 miliardoj da dolaroj, kio “laŭ la valoro de oro, por eviti dolarajn fluktuojn ĉe la Centra Banko, egalas al 2,103 duilionoj da dolaroj.”
“Kion Kubo povus esti farinta, krom la multaj bonaj aferoj, kiujn ĝi faris en ĉi tiuj 60 jaroj, kun tiu troa cifero por malgranda ekonomio kiel la nia?” demandis Rodríguez Parrilla.
“Ĝi estas eksterordinara cifero por iu ajn ekonomio en la mondo, ne nur por insulo kaj evoluanta kiel la nia. Se ne estus blokado, la Malneta Enlanda Produkto de Kubo kreskintus je 9,2% lastjare, unu el la plej altaj kreskorapidecoj en la hemisfero,” li emfazis.
